Robèrt Desmet

Woonachtig:  Vianen
Categorie: 65+ jaar
Uitkomend: 1.500 meter, 3km, 5km, 10km

Augustus 1968 meldde ik me aan bij de atletiekvereniging in Gouda. Ik was 21. Ik zat in de vijfde klas van de kweekschool(pabo), we kregen geen gymnastiek meer en ik vond dat ik  wat aan sport moest doen. Hardlopers zag je toen zelden op straat. In de jaren 80 kwam dat over uit Amerika. Indien je je toch op straat waagde, waren er altijd grapjassen die je iets nariepen en ook de honden waren nog niet gewend aan de hollende mens. Hardlopen draaide primair om baanatletiek. Wegwedstrijden waren te vergelijken met een wielercriterium. De tijd was nauwelijks van belang, wel de plaatsing. Enfin ik maakte heel snel vorderingen. Binnen een paar weken liep ik 17.30 minuten over een parkoersje van 4700 meter.



Er was geen atletiekbaan. We renden om het voetbalveld. We waren met weinig, maar wel een paar hele goeie lopers.. Mooie tijden waren het. Een half jaar later pakte ik mijn eerste prijs nadat dat ik de 5 km in 17.10 had afgelegd: een asbak. Een zinvolle prijs want natuurlijk rookte ik (en nog steeds). Ik heb later nog veel gewonnen. Een tijdje geleden nog gratis paardrijles. Als je net zoals ik het lang doet heb je een paar duizend trainingen en honderden wedstrijden gelopen. Maar heb ik ook heel veel verhalen. Vooruit.. februari 1973 liep ik in Leiden de 3000 indoor. Ik was trots mee te lopen met Emiel Puttemans die  het wereldrecord brak (7.45). Ik had 8.40.

Is hardlopen leuk? Mr. Bean is leuk. In een gesprek met Arne kwamen we tot de conclusie dat het lopen deel uitmaakt van wie je bent. Cor heeft ook geen kauwgum omdat hij dat lekker vindt, maar omdat hij Cor is.

Terugkerend naar die eerste jaren. Ik liep vooral goed op de afstanden tussen de 800 en de 5000 meter. Ja ik heb ooit ook een goede 10 Engelse mijl afgelegd in 52.50, maar dat was toch niet het echte werk. 73-74 Waren goede jaren. Ik hoorde tot de subtop. Er is een groot verschil tussen de top en de groep daaronder. Nooit geprobeerd maar ik denk: onvoldoende motivatie, mijn lijf had het niet aangekund en onvoldoende capaciteiten. In die jaren liep Gerard Tebroke de 5000 meter in 13.21. Bijna niemand kent zijn naam nog. Sportroem? Het genot duurt niet langer dan een orgasme.

Wat waren de trainingen hard. Trainers zoals we die nu kennen hadden we niet. Anderzijds, er is minder maakbaar, dan dat coaches ons doen geloven. Ik koos op zeker moment voor de studie. Dan wordt het langzamerhand minder. Minder trainen, minder wedstrijden. Met de blik naar achteren voelde ik me geen echte wedstrijdloper meer en kieek met dédain naar wat ik op dat moment te bieden had. Alles heeft zijn prijs; indien ik 10x per week getraind had, had mijn lichaam dat niet zo lang volgehouden. In de fase dat mijn kinderen jong waren en ik nog werkte was lopen niet zo belangrijk. Ik trainde 1-2 per week.

Ik weet nog goed dat ik 13 jaar geleden weer lid werd van Atverni en hoe het zien en de eerste stapjes  op het tartan me ontroerden en een gelukkig gevoel gaven. Wedstrijden nee, dat beschouwde ik als iets wat achter me lag. Ik vond hardlopen ook wel eng. De vrijheid die ik voelde toen ik jong was ik kwijt. Ik had allerlei bijgedachten dat ik zomaar dood kon vallen en liep met de rem aangetrokken. Trainer Louis ging een minimum niveau stellen om van zijn groep deel uit te maken. Toen moest ik wel.

Meedoen was enerverend. Ik kijk met mildheid naar de prestaties van ouwe lullen. Ik loop nu een stuk of tien wedstrijden per jaar. Op het moment van schrijven denk ik er over om mee te doen op het EK Atletiek. 5000 Meter. Blijdschap, maar nog steeds wedstrijdzenuwen.